استاندارد های عینک جوشکاری

توجه به استاندارد عینک جوشکاری در هنگام خرید این محصول حفاظتی اهمیت زیادی دارد. جوشکاری یکی از رایج ‌ترین فرآیندهای تولید در صنعت است که با استفاده از یک قوس الکتریکی بین قطب ‌های جوشکاری و قطعات کاری، باعث ایجاد اتصالات قوی می ‌شود. با افزایش استفاده از جوشکاری، نیاز به ابزارها و تجهیزات مناسب برای این کار نیز افزایش یافته است.

عینک جوشکاری  یکی از ابزارهای بسیار حیاتی در این فرآیند است. از طریق استفاده از عینک جوشکاری، جوشکاران می‌ توانند چشمان خود را در برابر نور خیره‌ کننده الکتریکی محافظت کنند. در گذشته، عینک‌ های جوشکاری سنتی بدون قابلیت تنظیم تاریکی وابسته به عملکرد دستی جوشکار بودند که می ‌توانستند باعث مشکلاتی مانند خستگی چشم ‌ها و کاهش دقت جوشکاری شوند. اما در حال حاضر با پیشرفت تکنولوژی، عینک جوشکاری اتوماتیک وارد بازار شده است که قابلیت ‌ها و ویژگی ‌هایی بسیار پیشرفته را در اختیار جوشکاران قرار می ‌دهد.

عینک جوشکاری چیست؟

عینک جوشکاری یکی از تجهیزات جوشکاری است که توسط جوشکاران در فرآیند جوشکاری استفاده می‌ شود. هدف اصلی این عینک ‌ها، محافظت از چشم‌ های جوشکار در برابر نور خیره‌ کننده، پرتوهای مضر الکتریکی و ذرات جوش است. با استفاده از عینک جوشکاری، جوشکاران قادرند به طور ایمن و بهینه ‌تر در محیط‌ های جوشکاری کار کنند. عینک جوشکاری معمولاً شامل یک قاب و لنزهای محافظ است که از مواد مقاوم در برابر آتش، گرد و غبار و ذرات جوش ساخته شده ‌اند.

با استفاده از عینک جوشکاری، جوشکاران قادرند به صورت مداوم به جوشکاری بپردازند بدون اینکه نگران آسیب چشم های خود باشند. علاوه بر این، برخی از عینک ‌های جوشکاری اتوماتیک قابلیت تنظیم شدت تاریکی را دارند که به جوشکاران اجازه می‌ دهد تا تاریکی لنزها را بر اساس نیاز و شرایط محیطی تنظیم کنند.

با استفاده از عینک جوشکاری، جوشکاران قادرند به صورت مداوم به جوشکاری بپردازند بدون اینکه نگران آسیب چشم های خود باشند. علاوه بر این، برخی از عینک ‌های جوشکاری اتوماتیک قابلیت تنظیم شدت تاریکی را دارند که به جوشکاران اجازه می‌ دهد تا تاریکی لنزها را بر اساس نیاز و شرایط محیطی تنظیم کنند.

استاندارد عینک ایمنی جوشکاری

استاندارد عینک ایمنی جوشکاری می ‌تواند به چندین استاندارد مختلف ارجاع کند، اما استاندارد ANSI   Z87.1-2015  از سازمان استاندارد آمریکایی (American National Standards Institute) یکی از شناخته ‌ترین استانداردهای جهانی در زمینه عینک ایمنی است. این استاندارد مشخصات و الزاماتی را برای عینک ایمنی در محیط‌ های جوشکاری تعیین می‌ کند. برخی از مشخصات و الزامات تحت استاندارد  ANSI Z87.1-2015  عبارتند از:

1. مقاومت مکانیکی: عینک‌ های جوشکاری باید قوی و مقاوم در برابر ضربه، خط و خش و سایر تنش ‌های مکانیکی باشند.
2. مقاومت در برابر حرارت: عینک‌ های جوشکاری باید از جنسی باشند که در برابر حرارت و اشعه ‌های الکتریکی معمول در عملیات جوشکاری مقاومت داشته باشند.
3. فیلتراسیون نور: عینک‌ های جوشکاری باید دارای فناوری فیلتراسیون نور باشند که قادر به محافظت از چشم‌ های جوشکار در برابر نور خیره‌ کننده و پرتوهای مضر الکتریکی باشد.
4. دید واضح: عینک ‌های جوشکاری باید دارای لنزهایی باشند که به جوشکاران امکان دید واضح و صحیح را در حین جوشکاری بدهند.
5. راحتی: عینک ‌های جوشکاری باید به صورتی طراحی شده باشند تا راحتی و شرایط استفاده طولانی مدت را برای جوشکاران فراهم کنند. این شامل وزن مناسب، قابلیت تنظیم و دستگاه‌ های نگهدارنده مناسب برای سر جوشکار است.

علاوه بر استاندارد  ANSI Z87.1-2015، استانداردهای دیگری نیز می ‌توانند در زمینه عینک ایمنی جوشکاری اعمال شوند، از جمله استانداردهای اروپایی EN 166 و EN 169 که در اتحادیه اروپا استفاده می ‌شوند. مهم است که در انتخاب و استفاده از عینک جوشکاری، استانداردهای ملزوم را رعایت کنید و از محصولاتی استفاده کنید که با استانداردهای معتبر و به ‌روز سازگاری دارند.

درجه کدورت (تیرگی) عینک جوشکاری

فیلترهای تیره کننده خودکار سبب تغییر درجه تیرگی لنز عینک های جوشکاری می شوند. این فیلترها نوعی صفحه نمایش کریستال مایع هستند که قوس جوش را تشخیص می دهند. زمانی که سنسورهای لنز فعال نیستند درجه تیرگی لنز عینک جوشکاری 3 یا 4 است، که معادل تیرگی عینک آفتابی می باشد و جوشکار به راحتی می تواند همه جا را ببیند. اما زمانی که این سنسورها فعال می شوند درجه تیرگی لنز عینک های جوشکاری 9 الی 13 شده و به طور کامل از چشم جوشکار محافظت می شود.

درجه کدورت یا تیرگی عینک جوشکاری به صورت عددی بیان می ‌شود و نشان می ‌دهد که عینک قادر به کاهش چشم‌ انداز نوری است که به چشم‌ ها وارد می ‌شود. برای عینک های جوشکاری، از دو سیستم مختلف برای اندازه ‌گیری و بیان درجه کدورت استفاده می‌ شود:

1. سیستم کدورت لاجیکی (Logic Density) :  در این سیستم، درجه کدورت با اعداد صحیح بیان می ‌شود. هر چه عدد بزرگتر باشد، تیرگی بیشتری در عینک وجود دارد. این سیستم معمولاً در استانداردهای ANSI  و CSA مورد استفاده قرار می ‌گیرد.
2. سیستم کدورت عددی (Numeric Density) :  در این سیستم، درجه کدورت با اعداد اعشاری بیان می‌ شود. این سیستم معمولاً در استانداردهای اروپایی EN مورد استفاده قرار می ‌گیرد.

در هر دو سیستم، اعداد کوچکتر نشان ‌دهنده عینکی با کدورت کمتر هستند، در حالی که اعداد بزرگتر به معنی عینکی با کدورت بیشتر می باشند.

 وزن عینک جوشکاری

وزن عینک جوشکاری به عوامل مختلفی بستگی دارد. برخی از این عوامل عبارتند از:

1. نوع عینک جوشکاری: وزن عینک‌ های جوشکاری ممکن است بسته به نوع و ساختار آن ها متغیر باشد. برخی عینک ‌ها ممکن است بسیار سبک و با وزن کمی طراحی شده باشند، در حالی که دیگر عینک ‌ها به دلیل استفاده از مواد سنگین ‌تر ممکن است وزن بیشتری داشته باشند.
2. مواد ساخت عینک: استفاده از مواد سبک و فشرده می ‌تواند به وزن کمتر عینک جوشکاری منجر شود. برخی از عینک ‌های جوشکاری از پلاستیک یا فلزات سبک ساخته می ‌شوند که وزن کمتری دارند.
3. قابلیت تنظیم: برخی از عینک ‌های جوشکاری دارای سیستم ‌های تنظیم و پنجره‌ های قابل تعویض هستند که می‌ توانند تاثیری در وزن آن ها داشته باشند. این سیستم‌ ها به شما امکان می ‌دهند تا عینک را به شکلی که بهترین راحتی را برای شما فراهم می ‌کند تنظیم کنید.

برای انتخاب عینک مناسب، بهتر است به وزن آن با توجه به دیگر ویژگی ‌ها و نیازهای خود، مانند نوع جوشکاری، مدت زمان استفاده و راحتی توجه داشته باشید.

جمع بندی

استاندارد عینک جوشکاری برای تضمین ایمنی و حفاظت از چشمان جوشکاران بسیار حائز اهمیت است. این استانداردها به مجموعه‌ ای از موارد مانند درجه کدورت، مقاومت در برابر ضربه، مقاومت در برابر تابش نور، راحتی استفاده، استحکام و ماندگاری و غیره توجه دارند.

درجه کدورت عینک جوشکاری نشان دهنده میزان تیرگی و کدورت عینک است که باید در محدوده تعیین شده توسط استانداردها باشد. این موضوع به دلیل حفاظت از دید جوشکار در برابر نور مضر و پرتوهای جوشکاری بسیار اهمیت دارد. همچنین، مقاومت عینک جوشکاری در برابر ضربه و شکستگی نیز باید مطابق با استانداردها باشد تا در صورت وقوع حوادث و ضربه به عینک، حفاظت از چشمان جوشکاران تضمین شود.

استانداردها همچنین معیارهایی را برای مقاومت در برابر تابش نور مضر و تحمل عینک جوشکاری در برابر آن تعیین می‌ کنند. این امر سبب جلوگیری از آسیب دیدن چشمان جوشکاران از طریق تابش نور جوشکاری می شود.

راحتی استفاده، استحکام و ماندگاری نیز از جمله مواردی هستند که در استانداردهای عینک جوشکاری مورد توجه قرار می‌ گیرند. این عوامل شامل قابلیت تنظیم، وزن مناسب، مقاومت در برابر شرایط محیطی و دوام عینک جوشکاری در برابر عوامل مختلف می ‌باشند. به طور کلی، استانداردهای عینک جوشکاری در کنار حفاظت از چشمان جوشکاران، سبب اطمینان از کیفیت و عملکرد عالی این وسیله امنیتی مهم نیز می ‌شوند.

همه چیز در مورد آهن فرفورژه

آهن فرفورژه، یکی از دو شکلی که ازذوب آهن به دست می آید. آهن فرفورژه گونه ای نرم، انعطاف پذیر و فیبری است که از توده نیمه ذوب شده گلبول های آهن نسبتاً خالص که تا حدی توسط سرباره احاطه شده اند، تولید می شود. معمولاً حاوی کمتر از 0.1 درصد کربن و 1 یا 2 درصد سرباره است. برای بیشتر مصارف چدنی برتر است که به دلیل محتوای کربن بالا، بسیار سخت و شکننده است. قدمت آن به دوران باستان بازمی گردد، اولین آهن مستقیماً از سنگ آهن با حرارت دادن آن در فورج با زغال سنگ، که هم به عنوان سوخت و هم به عنوان عامل کاهنده عمل می کرد، ذوب می شد. در حالی که هنوز داغ بود، مخلوط آهن و سرباره کاهش یافته به صورت یک توده خارج شد و با چکش (فرور شده) کار کرد تا بیشتر سرباره خارج شود و آهن به یک توده منسجم جوش داده شود.در اروپا مشخص شد که آهن فرفورژه را می توان به طور غیر مستقیم از چدن ساخته شده در کوره بلند تولید کرد. یکی از پرکاربردترین روش‌های غیرمستقیم، به نام فرآیند پادلینگ، توسط هنری کورت از انگلستان در سال 1784 توسعه یافت. این روش شامل ذوب چدن در یک اجاق توخالی و سپس هم زدن آن با میله به طوری که کربن موجود در فلز ریخته‌گری می‌شود. توسط گازهای اکسید کننده کوره حذف می شود. با حذف کربن، نسبت آهن کربن زدایی شده جامد به تدریج افزایش یافت، و سپس مخلوط غلیظ فلز و سرباره به دست آمده از یک فشار دهنده عبور داده شد، که قسمت اعظم سرباره اضافی را حذف کرد و یک استوانه ناهموار را برای نورد بعدی به شکل کامل تر تشکیل داد.

در هزاره دوم قبل از میلاد

در هزاره دوم قبل از میلاد، آهن فرفورژه در آسیای صغیر جای برنز را گرفت. استفاده از آن برای ابزار و سلاح در چین، هند و مدیترانه در قرن سوم قبل از میلاد ایجاد شد. مزیت اصلی آهن در دسترس بودن بسیار بیشتر آن در طبیعت نسبت به مس و قلع بود. استفاده از آهن فرفورژه برای ابزارهای رو به رشد صلح و سلاح ها و زره های جنگی برای قرن ها ادامه یافت. در قرن نوزدهم در ساختمان سازی ظاهر شد، جایی که استحکام آن در کشش (مقاومت در برابر جدا شدن) آن را نسبت به چدن برای تیرهای افقی برتری داد. اختراع فرآیندهای بسمر و اجاق باز منجر به جایگزینی آهن فرفورژه با فولاد برای اهداف ساختاری شد. استفاده از آهن فرفورژه در قرن بیستم عمدتاً جنبه تزئینی داشته است.
نرده‌های فرفورژه، درها، بالکن‌ها، توری‌ها و سایر یراق آلات بیرونی از زمان‌های بسیار دور ساخته شده‌اند. قرون وسطی اروپا به ویژه در کارهای دست ساز آهن فرفورژه غنی بود. پرده‌های کلیسا در قرن 15 تا 16 میلادی و همچنین زره‌های تزئینی همان دوره قابل توجه هستند.
آهن فرفورژه شکلی از آهن تجاری است که حاوی کمتر از 0.10 درصد کربن، کمتر از 0.25 درصد ناخالصی های کل گوگرد، فسفر، سیلیکون و منگنز و کمتر از 2 درصد وزنی سرباره است. این گونه نرم، انعطاف پذیر و فیبری است که از توده نیمه ذوب شده از گلبول های آهن نسبتاً خالص که تا حدی توسط سرباره احاطه شده اند تولید می شود. برای بیشتر مصارف چدنی برتر است که به دلیل محتوای کربن زیاد آن بسیار سخت و شکننده است.

تفاوت بین فرفورژه و چدن

تفاوت بین فرفورژه و چدن واضح است: چدن ذوب شده، در قالب ریخته شده و اجازه داده می شود تا سرد شود. فرفورژه گرم شده و با ابزار کار شده است. چدن یک اصطلاح عمومی برای آلیاژهای آهن حاوی 2 تا 4 درصد کربن، همراه با مقادیر کمتر سیلیکون و منگنز و ناخالصی هایی مانند گوگرد و فسفر است. رایج ترین این آلیاژها آهن خاکستری است.چدن از ذوب سنگ آهن یا ذوب آهن خام (محصول استخراج سنگ آهن) و سپس مخلوط کردن آن با ضایعات فلزات و آلیاژهای دیگر تشکیل می شود. مخلوط مذاب برای سرد شدن و جامد شدن در قالب ها ریخته می شود که به صورت یک آلیاژ ناهمگن حاوی چندین ماده در فازهای مختلف انجام می شود. مواد و فازهای خاص در هر آلیاژ چدن بر خواص فیزیکی آن تأثیر می گذارد.
چدن سخت تر، شکننده تر است و به اندازه آهن فرفورژه یا فولاد چکش خوار نیست. نمی توان آن را خم کرد، کشید یا به شکل چکش درآورد. استحکام کششی کمی دارد، بنابراین قبل از خم شدن یا اعوجاج می‌شکند. از جنبه مثبت، استحکام فشاری بالایی دارد که آن را برای ساخت ساختمان‌ها در اوایل قرن بیستم قبل از در دسترس قرار گرفتن فولاد بسیار حیاتی می‌کرد.
آهن فرفورژه عمدتاً از آهن با 1 تا 2 درصد سرباره اضافه شده تشکیل شده است که محصول جانبی ذوب سنگ آهن است و ترکیبی از اکسیدهای سیلیکون، گوگرد، فسفر و آلومینیوم است. در حین ساخت، آهن از روی حرارت برداشته می شود و در حالی که هنوز داغ است با چکش کار می شود تا به شکل نهایی خود برسد.

آهن فرفورژه نرمتر و انعطاف پذیرتر از چدن است. همچنین بسیار چکش خوار است و می توان آن را گرم کرد، دوباره گرم کرد و به اشکال مختلف کار کرد. در واقع هر چه بیشتر کار شود قوی تر می شود.
آهن فرفورژه نسبت به چدن استحکام کششی بسیار بیشتری دارد و به همین دلیل برای تیرهای افقی در ساختمان سازی مناسب تر است. به طور کلی، به شدت در برابر خستگی مقاومت می کند و بدون شکست تغییر شکل می دهد، مگر اینکه بیش از ظرفیت بارگذاری شود یا در اثر قرار گرفتن در معرض گرمای شدید منحرف شود.

مانند چدن، در قرن نوزدهم به طور گسترده در ساخت ساختمان ها استفاده شد، اما در قرن بیستم با فولاد جایگزین شد. امروزه از آهن فرفورژه عمدتاً برای اهداف تزئینی استفاده می شود.

در صورتی که قطعات چدنی و فرفورژه دارای سطوح فلزی برهنه باشند و در مجاورت رطوبت در معرض اکسیژن قرار گیرند، خوردگی بر آن تأثیر می گذارد. برخلاف فلزاتی مانند مس یا آلومینیوم که پوشش‌های اکسیداتیو محافظ ایجاد می‌کنند، آهن با زمان کافی زنگ زده و پوسته پوسته می‌شود. این باعث می شود قطعات و مجموعه های چدنی و فرفورژه برای محیط های بیرونی با بارش و رطوبت مشکل ساز شوند.

برای جلوگیری از زنگ زدگی، محصولات آهنی باید پوشش داده شوند تا از قرار گرفتن در معرض فلز لخت جلوگیری شود. رنگ معمولا برای محافظت از فلز لخت استفاده می شود. پوشش های پودری روش دیگری است که برای اثاثیه فضای باز که مستعد پوشیدن در مناطق پر رفت و آمد هستند، مناسب است. پوشش‌های پودری بادوام هستند و در مدت زمان طولانی پژمرده، تراشه یا ترک نمی‌خورند.